اعجوبه‌های فوتبال کشور برزیل

کشور برزیل را با فوتبال و بازیکنان مطرح در طول تاریخ از پله گرفته تا نیمار می‌شناسند. اما انگار داستان زندگی اکثر فوتبالیست‌‌های برزیلی یک نقطه مشترک دارد. همه آن‌ها از زندگی در سختی و فقر به اوج قدرت در فوتبال رسیده‌اند. روبینیو در منطقه فقیرنشین شهر سن ویسنته به دنیا آمد. بسیاری از جوانان آنجا، زندگی خود را با جنایت و مواد مخدر می‌گذرانند. خانواده رونالدو نمی‌توانستند هزینه کرایه‌خانه را بپردازند و فقیر بودند، اما او شبانه‌روز تلاش کرد و به اسطوره فوتبال جهان تبدیل شد. روبرتو کارلوس،‌ ریوالدو، دنی آلوز و فیرمینو هم زندگی‌‌های فقیرانه مشابهی داشتند. حالا ستاره تیم ملی برزیل یعنی نیمار که با بزرگ شدن در اتاق کوچک خانه پدربزرگش، به یک اعجوبه تبدیل شد.¹

پله، ناجی یک کشور از جنگ داخلی

اسطوره فوتبال برزیل، پله را احتمالاً می‌شناسید. او زمانی توانست کشوری را چند ساعت از جنگ داخلی در امان نگه دارد. سال 1967 بود که یک جنگ داخلی وحشیانه در نیجریه بین دولت فدرال و ایالت جمهوری بیافرا، واقع در سواحل جنوب شرقی این کشور درگرفت. در 26 ژانویه 1967، سانتوس برای بازی با تیم ملی نیجریه، معروف به عقاب سبز، در نیجریه فرود آمد. به دنبال آن، دو جناح متخاصم نیجریه توافق کردند که آتش بس 48 ساعته برقرار شود.²

فاجعه شکست ماراکانا

استادیوم ماراکانا در شهر ریو دو ژانیرو برزیل قرار دارد. شاید علت شهرت این استادیوم بزرگ این باشد که زمانی به عنوان بزرگ‌ترین استادیوم ورزشی در دنیا مطرح بود. این ورزشگاه در بازی فینال جام‌جهانی در سال 1950، 200 هزار نفر را در خود جای داد. یکی از بازی‌هایی که خاطره بسیار بدی از آن در ذهن مردم برزیل باقی مانده است، شکست در مقابل اروگوئه در فینال جام‌جهانی 1950 در ورزشگاه ماراکانا می‌باشد. این اتفاق در بین عموم مردم برزیل فاجعه ماراکانا لقب گرفت و غم و‌ اندوهی سراسری برزیل را فرا گرفت. این تأثر تا حدی بود که به وارلا، کاپیتان اروگوئه، توصیه شد که جام را بلند نکند. این شکست باعث شد تا در برخی نقاط برزیل، خودکشی صورت بگیرد و انگار برای برزیل همه چیز تمام شده بود. یکی از اتفاقاتی که هرگز دوباره در فوتبال روی نخواهد داد، این است که برزیل را با پیراهن سفید در زمین ببینیم.^{3 و 4}

تاوان سخت باخت در فوتبال

بازیکنانی که نماد بدشانسی بودند، از دنیای فوتبال بیرون انداخته شدند و تا سال‌ها برای شکست‌شان تاوان دادند. حتی 43 سال بعد از فاجعه ماراکانا، در سال 1993 به مواسیر باربوسا، دروازه‌بان برزیل در آن فینال اجازه ملاقات با بازیکنان تیم جوانان قهرمان جهان شدند، داده نشد. نشریات برزیلی از ناتوانی ذهنی سیاه‌پوستان قصه گفتند و گناه شکست را به گردن رنگین‌پوستان بی‌مسئولیتی ‌انداختند که قدر پیراهن تیم ملی را ندانستند.

Listante-della-tragedia-gol-di-Ghiggia-Maracanà-gelato-768x432

شکست دوباره ماراکانا

بار دیگر ماراکانا شکست، این بار در برابر آلمان در سال 2014. برزیل سال 2014 یک بار دیگر به عنوان میزبان شکستی شرم‌آور را تجربه کرد. در دیدار نیمه نهایی جام‌جهانی 2014 این تیم 7-1 به آلمان باخت. حدس بزنید چه کسی مقصر دانسته شد؟ درست فهمیدید، همان تیم قدیمی ماراکانازو.^{5 و 6}

میزبانی جام‌جهانی توسط برزیل

در 30 اکتبر 2007 ، برزیل به عنوان کشور میزبان جام‌جهانی فوتبال 2014 انتخاب شد. بر اساس گزارش موسسه نظرسنجی داتفولها، در نوامبر 2008، 79 درصد از برزیلی‌ها موافق برگزاری جام‌جهانی در برزیل بودند. فقط 10 درصد مخالف بودند. در جریان جام کنفدراسیون‌ها برزیل شاهد انتقادات مردمی بود که به پایتخت و شهر‌های مختلف برزیل گسترش یافت. اعتراضات بین سال‌‌های 2013 تا 2014 در شهر‌های مختلف برزیل ادامه داشت. معترضان بنرهایی با عنوان «جام‌جهانی برای چه کسی؟» در دست داشتند. آن‌ها به هزینه‌هایی که برای ورزشگاه‌ها شده بود در حالی که نارسایی‌‌های آشکار حمل و نقل، بهداشت و سیستم آموزشی همچنان نادیده گرفته می‌شد، اعتراض کردند.

تا پایان ژوئن 2013 ، 65 درصد برزیلی‌ها موافق برگزاری این رویداد در برزیل و 26 درصد مخالف آن بودند. در ژوئن 2014 ، حمایت‌ها به 51 درصد و در ادامه تا 35 درصد کاهش یافت. در ژوئن 2014، در آستانه جام‌جهانی، ارزیابی مثبت 33 درصد و ارزیابی منفی 28 درصد بود.⁷

تصویر حقیقی کشور برزیل

کلمه «برزیل» تصاویری از مردم شاد و خندان را تداعی می‌کند که زیر آفتاب بی‌پایان تابستان می‌رقصند. با این حال، حقیقت با این تصور فاصله زیادی دارد. دولت برزیل سرمایه هنگفتی در جام‌جهانی گذاشت و این در حالی بود که بخش عظیمی از جمعیت آن در فقر مطلق زندگی می‌کنند. در ریو، حدود 7 میلیون نفر در محله‌‌های فقیرنشین بسیار خطرناکی به نام «فاولا» زندگی می‌کنند. برای جام‌جهانی فوتبال و بازی‌‌های المپیک در سال 2016، نزدیک به 30 هزار خانواده مجبور به ترک خانه خود شدند.⁸

شکاف طبقاتی در برزیل

برزیل یکی از نابرابر‌ترین توزیع ثروت‌ها را در جهان دارد. این امر منجر به تفاوت‌‌های شدید در کیفیت شرایط زندگی بین مردم فقیر و ثروتمند برزیل می‌شود. شهر‌های بزرگ برزیل اغلب دارای آپارتمان‌‌های لوکس در کنار محله‌‌های فقیرنشین هستند که در حومه شهر انباشته شده‌اند. 50 درصد فقیر‌ترین مردم در برزیل تنها 10 درصد از درآمد ملی را دریافت کردند و تنها 0.4 درصد از ثروت کشور را در سال 2021 در اختیار داشتند. از سوی دیگر، 10 درصد ثروتمند جامعه، 59 درصد از درآمد ملی را در اختیار دارند.⁹

توزیع نابرابر زمین بین مردم

در سال 2015 گزارشی وجود دارد که یک درصد از جمعیت برزیل، 50 درصد از کل زمین‌‌ها را کنترل می‌کنند. این بدان معناست که 2 میلیون نفر (از کل جمعیت 210 میلیون نفری) نیمی از کل مساحت کشور را در اختیار دارند. 99 درصد دیگر دسترسی کمی به مالکیت زمین دارند که بهبود وضعیت اقتصادی آنها را دشوار می‌کند. برزیل از نظر توزیع زمین یکی از نابرابر‌ترین نقاط جهان است. ¹⁰ ^و ¹¹

صنعت جنسی کودکان

گزارشات بسیار فاجعه بار و تلخی درباره صنعت جنسی در برزیل وجود دارد. در جام‌جهانی 2014، صنعت جنسی به خصوص درباره کودکان برزیلی به شدت رونق گرفت. برزیل بیش‌ترین تعداد گردشگران جنسی را در کنار تایلند جذب می‌کند. در کشور برزیل، گردشگران جنسی می‌توانند کودکی را فقط با چند یورو بخرند. تعداد کودکان روسپی در برزیل طی سال‌‌های 2004-2014 چهار برابر شده است. این آمار مربوط به چیزی حدود 400 هزار کودک روسپی است. بسیاری از این کودکان به دلیل فشار والدین برای تامین معیشت خانواده مجبور به این کار می‌شوند. ¹²

تجاوز و قتل کودکان

تجاوز جنسی تنها مشکلات کودکان در برزیل نیست و بر اساس گزارش سازمان جهانی بهداشت، برزیل در رتبه اول قتل کودکان قرار دارد. برزیل با میانگین 50 هزار قتل در سال، یکی از خشن‌‌ترین کشور‌های جهان است. کودکان بزرگ‌ترین قربانیان این خشونت‌ها هستند. طبق آمار سال 2014، 53% درصد از علل مرگ در بین کودکان برزیلی خشونت بوده است.¹³

آمار بالای قتل و آدم‌کشی در برزیل

قتل فقط مخصوص کودکان نیست. این کشور یکی از بیش‌ترین آمار‌های قتل در جهان را دارد. برزیل در سال 2018 تقریباً 64 هزار قتل را به ثبت رسانده که 73% آنها با اسلحه بوده است. نرخ ملی قتل برزیل در سال 2018 به بالای 30 نفر در هر صد هزار نفر رسید که بسیار بالاتر از میانگین منطقه‌های دیگر است.¹⁴ بر اساس گزارش جهانی صلح، برزیلی‌ها بالا‌ترین سطح ترس از خشونت در جهان را در سال 2021 داشتند. این گزارش توسط مؤسسه اقتصاد و صلح تهیه شد.¹⁵

وعده‌های فراموش شده

میزبانی جام‌جهانی 2014 و بازی‌‌های المپیک 2016 با بزرگ‌ترین بحران اقتصادی در تاریخ برزیل همراه بود و منجر به طوفانی کامل از وعده‌‌های محقق نشده گشت. در حالی که 15 مکان از 27 مکان اصلی از زمان بازی‌ها، میزبان نوعی رویداد بوده‌اند، سایر مکان‌ها عمدتاً رها شده‌اند. تقریباً یک سال پس از اتمام بازی‌ها، کمیته سازماندهی ریو 2016 هنوز 40 میلیون دلار به طلبکاران بدهکار بود. همچنین وعده‌ها مبنی بر اینکه المپیک، شهر ریو را مدرن و خیابان‌‌های آن را ایمن‌تر و فاولاها را تمیزتر می‌کند، نیز شکست خورد.¹⁶

بر اساس گزارش موسسه ایمنی عمومی برزیل، سرقت‌‌های خیابانی 48 درصد و حملات مرگبار 21 درصد افزایش یافت. ایالت ریو هنوز نمی‌تواند حقوق معلمان، کارکنان بیمارستان، پلیس و سایر کارمندان دولتی خود را به موقع پرداخت کند. عفو بین‌الملل در گزارش سپتامبر 2016 پس از المپیک ریو نوشت: «میراث موعود بازی‌‌های المپیک برای دستیابی به شهری امن برای همه مردم، تحویل داده نشد. در عوض، میراث نقض حقوق بشر باقی ماند.»¹⁷

فساد اقتصادی در پشت پرده جام‌جهانی

فساد اقتصادی پشت پرده دیگری از جام‌جهانی بود. بیش از 200 مقام بلندپایه دولتی مورد بازجویی یا کیفرخواست قرار گرفتند. از جمله لولا داسیلوا رئیس‌جمهور سابق برزیل که دارایی‌هایش مسدود و پس از کشف رشوه از سوی بازرسان، به 9.5 سال زندان محکوم شد. سرجیو کابرال فرماندار سابق ریو نیز به اتهام دریافت رشوه بازداشت و به اتهام فساد مالی و پولشویی به ۱۴ سال زندان محکوم شد.¹⁸

شرکت پترابروس، پلی برای فساد

فساد اقتصادی در برزیل گسترده است. شرکت پتروبراس، یک شرکت نفت و گاز دولتیِ برزیل بود که در 18 کشور دنیا از جمله ایالات متحده فعالیت می‌کرد. با توجه به اسناد موجود از سال 2004 تا 2012، مدیران پتروبراس و پیمانکاران و تأمین‌کنندگان شرکت، درگیر طرح‌‌های گسترد‌ه‌ای برای جعل پیشنهادات و رشوه‌ها بودند. در طول این طرح‌ها به طور بالقوه بیش از 2 میلیارد دلار پرداختی فاسد وجود داشته است. حدود 1 میلیارد دلار از این مقدار، فقط مربوط به سیاستمداران و احزاب سیاسی بوده است.¹⁹

پروژه‌های مشکوک شرکت اودبرشت

اودبرشت یک شرکت برزیلی بود که در صنایع مختلف تجارت می‌کرد. از سال 2001 تا 2016، اودبرشت با همکاری مجموعه‌‌های دیگری، درگیر طرحی برای انجام پرداخت‌‌های مشکوک به مقامات دولتی با بیش از 100 پروژه در 12 کشور بود. در مجموع در بازه زمانی 15 ساله، این شرکت حدود 788 میلیون دلار رشوه پرداخت و 3.336 میلیارد دلار از قرارداد‌های آلوده به رشوه، سود کسب کرد.²⁰

بزرگ‌‌ترین تقلب در تاریخ سرمایه‌داری

ایتایپو دومین سد بزرگ دنیا از حیث میزان تولید برق سالیانه در 2020 بود. سد Itaipu با بودجه بانک جهانی مورد اتهامات فساد قرار گرفت. روزنامه‌نگار برزیلی پائولو شیلینگ و قانون‌گذار سابق پاراگوئه، ریکاردو کانس، ساختمان ایتایپو را "بزرگ‌ترین تقلب در تاریخ سرمایه‌داری" توصیف کرده‌اند. ابتدا پیش‌بینی می‌شد که Itaipu حدود 3.4 میلیارد دلار هزینه داشته باشد، اما هزینه‌‌های سنگین توسط حاکمان نظامی این کشور انجام شد. پاراگوئه و برزیل و همکاران‌شان در افزایش سرسام‌آور هزینه به حدود 20 میلیارد دلار کمک کردند.²¹

مشکلات اقتصادی از گذشته تاکنون

این اوضاع اقتصادی مربوط به امروز برزیل نیست و این کشور در گذشته نیز تجربه تورم‌های بسیار عجیب را دارد. بین سال‌‌های 1982 و 1994، برزیل تورم فلج‌کنند‌ه‌ای را تجربه کرد. در اواخر دهه 1950، نرخ تورم برزیل حدود 3000 درصد و بین سال‌‌های 1990 و 1995، تورم به طور متوسط 764 درصد در سال بود. در اوایل سال 1986 نیز، تورم در برزیل سالانه 400 درصد بود.²² ^و ²³

واحد پول کشور برزیل

مانند تورم که رقم‌‌های متفاوتی را در برزیل تجربه کرده است، واحد پول برزیل نیز با تغییرات زیادی روبرو شد. هشت تغییر در واحد پول برزیل منجر شد که این کشور در نهایت بر روی ارز واقعی ثابت بماند. از حذف صفر‌های اضافه تا تغییر نام ارزها.²⁴

البته برزیل روز‌های خوب و رئيس‌جمهور‌های خوب را هم در تاریخ خود ثبت دارد. رئیس‌جمهور لوئیز ایناسیو لولا داسیلوا، بین سال‌‌های 2003 تا 2010 بر سر کار آمد. وی مجموعه‌ای از سیاست‌ها را تصویب کرد که با حمایت از رشد طبقه متوسط، اقتصاد برزیل را تقویت کرد. لولا از طریق یک سری برنامه‌‌های توزیعی، وام‌‌های یارانه‌ای مسکن و افزایش قابل توجه حداقل دستمزد، به 13 میلیون برزیلی اجازه داد از فقر و 12 میلیون نفر دیگر از محرومیت شدید اقتصادی رهایی یابند.²⁵

فولکس واگن در برزیل

احتمالاً شما هم شرکت معروف فولکس واگن آلمان و خودروهایش را می‌شناسید. این خودروسازی در برزیل نیز خودرو تولید می‌کند اما انگار این شرکت گذشته تاریکی در این کشور دارد. ژوئن 1940 به بعد، فولکس واگن روس‌ها، لهستانی‌ها، اسکاندیناوی‌ها و یهودی‌‌های اسیر را در میان بسیاری از ملیت‌‌های دیگر به خدمت گرفت تا به عنوان برده در کارخانه‌‌های آلمان کار کنند. اولریش هربرت تخمین می‌زند، 70 درصد از نیروی کار شرکت از اروپای شرقی بودند.

فولکس واگن در برزیل نیز همین رویه را استفاده کرد. البته شرکت فولکس واگن تنها شرکت چند ملیتی نیست که خون برزیل در دستانش است. بسیاری از شرکت‌‌های دیگر از رفتار نفرت‌انگیز رژیم نظامی در قبال کارگران کارخانه‌ها و مردم بومی سود زیادی می‌بردند. میتسوبیشی،‌ اندرسون کلایتون، گودیر، نستله، سویفت، لودویگ، مپین و وب، بوردون، کدارا، کامارگو کورئا، برادسکو و بامریندوس همگی از سرکوب حقوق کار توسط دیکتاتوری و نسل‌کشی در آمازون سود بردند.²⁶

آثار برده‌داری در کشور برزیل

برده‌داری آثار خونینی در برزیل بر جای گذاشت. در طی سه قرن، پنج میلیون آفریقایی از خانه‌‌های خود بیرون رانده شده و به آن سوی اقیانوس منتقل شدند تا به عنوان برده در برزیل فروخته شوند. برای 350 سال، برده‌داری قلب اقتصاد برزیل بود. به گفته مورخ امیلیا ویوتی دا کوستا، 40 درصد از 10 میلیون برده آفریقایی که به دنیای جدید آورده شدند، به برزیل منتقل شدند.

برده‌ها آنقدر برای اقتصاد مهم بودند که اینا فون بینزر، یک معلم آلمانی که در اواخر دهه 1800 در برزیل زندگی می‌کرد، نوشت: «در این کشور، سیاه‌پوستان نقش اصلی را به عهده دارند. آنها مسئول تمام کار و تولید همه ثروت در این سرزمین هستند. هیچ برزیلی سفیدپوستی کار نمی‌کند.»²⁷ ^و ²⁸

منابع:

مقالات سایت پلاسما

دسامبر 23, 2022

اقتصاد امنیت پرونده ویژه عدالت مقالات

دسترسی سریع

چند رسانه‌ای

پیوندهای بیشتر

برزیل، کشور فوتبالیست‌های فقیر